W Europie ...

   W Europie każdy turysta znajdzie coś dla siebie. Wielbiciele legend mogą choć na chwilę wczuć się w atmosferę minionych wieków, odwiedzając zamki w Windsorze, Malborku, Wersalu czy wspaniałe rezydencje skupione nad Loarą. Na miłośników antycznej sztuki czekają w Rzymie czy Atenach jedne z najwspanialszych starożytnych zabytków na świecie. Fascynaci techniki powinni udać się pod wieże Eiffla, a jeśli ktoś chciałby poznać specyfikę ciekawej wielkomiejskiej kultury, musi odwiedzić Amsterdam, Pragę czy Kraków.

Mam nadzieję, że zaproponowane prze zemnie miejsca, ciekawe teksty i liczne fotografie będą zachętą do podróżowania po fascynującej Europie ; )))

Europa Środkowo-Wschodnia- Rosja

   Pałac Zimowy w Petersburgu

Pałac Zimowy w Sankt Petersburgu – położony na brzegu Newy barokowy pałac budowany w latach 1754 - 1762 według projektu Bartolomeo Rastrellego dla Elżbiety (wzorowany był na francuskim Wersalu). Budowę ukończono po jej śmierci. Jako pierwsza zamieszkała w nim cesarzowa Katarzyna II.
Zakończenie budowy: 1762 r.
Styl: barok 

 

Europa Środkowo-Wschodnia- Ukraina

   Sobór Sofijski w Kijowie

Sobór Mądrości Bożej w Kijowie to budowla o wielowiekowej historii, której początki sięgają czasów panowania Jarosława I Mądrego (syna św. Włodzimierza zwanego Wielkim). Postanowił on wznieść w tym miejscu obiekt dorównujący kunsztem monumentalnej świątyni Hagia Sophia w Konstantynopolu.
Czas budowy: ok. 1037 r., odbudowa ok. XVII-XVIII w. 
Styl: barok, we wnętrzu elementy nawiązane do sztuki bizantyjskiej
Fundator: wielki książę kijowski Jarosław I Mądry 

Europa Środkowo-Wschodnia- Rumunia

   Klasztory w okolicach Suczawy

Na ziemiach Bukowiny rozwinęła się mołdawska sztuka sakralna, której rozkwit przypadł na 2. połowę XV i XVI w. W obronnych murach klasztorów powstawały cerkwie z malowidłami zdobiącymi nie tylko wnętrza, ale również fasady. Siedem 'malowanych' cerkwi figuruje na Liście Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO.
Czas budowy: XV-XVII w.
Styl: tzw. styl mołdawski
Fundatorzy: władcy mołdawscy

Europa Środkowo-w=Wschodnia- Bułgaria

   Rilski monastyr

Klasztor wznosi się wśród wysokich gór masywu Riła, około 120 km na południe od Sofii. Jest on świętym miejscem dla Bułgarów. We wnętrzu spoczywa ciało świętego pustelnika Iwana z Riły, a także serce bułgarskiego króla Borysa III. Historia klaszturu sięga połowy IX wieku, kiedy to za panowania Borysa I Bułgarzy przyjęli wiarę chrześcijańską. Jeden z pobożnych mieszkańców Skirini około 900 roku udał się w góry Riła i tam zamieszkał w pustelni. Samotnik został nazwany Iwan Riłski lub Iwan z Riły, a do jego pustelni często przybywali pielgrzymi z całej Bułgarii. Iwan z Riły zmarł 18 sierpnia 946 roku pozostawiając po sobie założony na skalnym płaskowyżu niewielki klasztor. Został on pochowany przez cara Piotra w katedrze, a następnie jego ciało przeniesiono do klasztoru w Rile. W XIV wieku klasztor prawie całkowicie został zniszczony przez lawinę. Mnisi odbudowanemu budynkowi nadali kształt prostokąta, prawie całkowicie pozbawionego okien z 24-metrową wieżą. Nie uchroniło to jednak klasztoru przed częstymi grabieżami. Obecny kształt klasztor przybrał w okresie bułgarskiego odrodzenia narodowego w XIX wieku. W pracach uczestniczyło kilku mistrzów architektów i malarzy pochodzących z okolicznych miejscowości.

Prace trwały w latach 1816-1870. Klasztor zbudowano wokół grobowca Iwana Rilskiego. Zewnętrzne mury mające wysokości 24 metrów i grubość 2 metrów nadają klasztorowi charakter fortecy. Do budowy wykorzystano biały i czarny marmur, a budowlę wieńczą błękitne kopuły i złote krzyże.
Wewnętrzny dziedziniec o powierzchni 3000 m² otoczony jest budynkami, we wnętrzu znajdują się krużganki, malowane pergole i drewniane podcienia. W centrum klasztoru znajduje się XIX-wieczna cerkiew pod wezwaniem Bogurodzicy. Jej fasada ozdobiona jest scenami przedstawiającymi ważne wydarzenia z historii Bułgarii oraz sceny ze Starego Testamentu. We wnętrzu kościoła znajduje się złota ściana ołtarzowa z ikonami świętych, drewnianymi postaciami oraz zdobionymi krzyżami. Wnętrze oświetlane jest przez tysięcy płonących świec.
Zakończenie budowy: XIV w.; odbudowa- XIX w.
Styl: włoski renesans 

 

Europa Środkowo-Wschodnia- Węgry

   Budynek parlamentu w Budapeszcie

Budynek parlamentu, zwany Országház jest najbardziej charakterystycznym budynkiem stolicy Węgier. Położony nad Dunajem, w dzielnicy Peszt jest jednym z najstarszych gmachów państwowych w Europie i celem wielu wycieczek. Budowa tego największego budynku Węgier i drugiego co do wielkości budynku parlamentu w Europie rozpoczęła się w 1885 roku i trwała 17 lat (chociaż pierwsze posiedzenie parlamentu odbyło się już w 1896 roku, podczas obchodów rocznicy 1000-lecia państwa węgierskiego). Gmach miał stanowić reprezentacyjną siedzibę parlamentu w powstałym ze zjednoczenia trzech miast Budapeszcie. Zjednoczenie miało miejsce w 1873 roku, a wzięły w nim udział miasta: Buda i Óbuda leżące na prawym brzegu Dunaju oraz Peszt - na lewym. Na miejsce budowy wybrano podmokły, bagnisty teren na lewym brzegu Dunaju. Przy budowie gmachu, którego projekt sporządził Imre Steindl, pracowało 1000 osób, zużyto 40 kilogramów złota, pół miliona kamieni szlachetnych i 40 milionów cegieł. Gmach wybudowany został w stylu neogotyckim z wieloma podobieństwami do siedziby brytyjskiego parlamentu. Budynek ma 268 metrów długości i 123 metry szerokości. W środkowej części gmachu znajduje się kopuła o wysokości 96 metrów, od której rozchodzą się dwa symetryczne skrzydła. Na zewnętrznych ścianach gmachu widnieją liczne herby królów i książąt. Fasada budynku skierowana jest w stronę Dunaju, ale główne wejście umiejscowione jest od strony placu Kossuth Lajos tér, na którym stoi pomnik Lajosa Kossutha - przywódcy rewolucji węgierskiej i bohatera narodowego. Wewnątrz budynku oprócz stylu neogotyckiego możemy dostrzec elementy barokowe. Wnętrza są bogato zdobione freskami i malowidłami, a także witrażami. Na powierzchni 17000 metrów kwadratowych mieści się 691 pomieszczeń, w tym ponad 200 biur. W gmachu znajduje się 29 schodów, 13 wind, 27 wejść i 10 podwórzy. Największymi pomieszczeniami parlamentu są sale obrad dawnej Izby Niższej (dzisiejszego Zgromadzenia Narodowego) oraz dawnej Izby Wyższej (zniesionej w węgierskim systemie politycznym w 1945, obecnie pełniąca funkcję sali konferencyjnej). Sale ozdobione są herbami władców panujących na Węgrzech oraz motywami patriotycznymi związanymi z historią Węgier. Budynek parlamentu jest otwarty dla zwiedzających, choć w okresie sesji parlamentarnych istnieją pewne ograniczenia. Zwiedzający mogą podziwiać nie tylko wspaniałą architekturę, ale także znajdującą się we wnętrzu największą relikwię narodu węgierskiego - Koronę Świętego Stefana.
Zakończenie budowy: 1902 r.
Styl: eklektyczna budowla w stylu neogotyckim
 

 

Europa Środkowo-Wschodnia- Czechy

   Most Karola w Pradze

Most Karola, to jedno z najważniejszych miejsc w Pradze. Łączący oba brzegi rzeki Wełtawy most, istnieje od XIV wieku. Do połowy wieku XIX był jedynym mostem, trwale łączącym oba brzegi rzeki Wełtawy.
Ma ponad 500 metrów długości, wsparty jest na 16 filarach i ma ok. 10 metrów szerokości, pomiędzy barierami. Na moście Karola znajduje się ponad 30 zespołów figuralnych, które są prawdziwą galerią barokowych rzeźb, stworzonych przez najwybitniejszych artystów tamtej epoki. Obok barkowych rzeźb swoje miejsce znalazły również rzeźby z początków XX wieku, stworzone już w nieco odmiennym stylu.
Most z obu stron, zarówno od Małej Strony jak i od strony Starego Miasta jest zamknięty okazałymi bramami. Ta, która zamyka most Karola od strony Starego Miasta, jest bardziej okazała i zawiera w sobie przesłanie architektów mostu o porządku we wszechświecie. Most w roku 2007 obchodził hucznie, swoje 650 urodziny. Kamień węgielny został położony w roku 1357 przez cesarza rzymskiego i króla czeskiego Karola IV.  Najpopularniejsze miejsce na moście to figura świętego Jana Nepomucena, której postument zawiera dwie tablice, jedna z nich przedstawia scenę utopienia św. Jana Nepomucena w rzece Wełtawie, druga przedstawia scenę spowiedzi królowej Zofii u św. Jana Nepomucena.  Popularne jest również miejsce, z którego wg przekazów, zrzucono ciało św. Jana Nepomucena do wody. Zaznaczone jest ono tabliczką z krzyżem arcybiskupim i 5 gwiazdami, symbolem samego św. Jana Nepomucena.  Będąc na moście nie można również zapomnieć, o bardzo interesujących widokach na Praski Hrad, Małą Stronę, oraz wzgórze Petrin i część wzgórza na którym znajdują się pozostałości po pomniku Józefa Stalina.
Zakończenie budowy: 1385 r.
Styl: gotyk i barok