Klasztor wznosi się wśród wysokich gór masywu Riła, około 120 km na południe od Sofii. Jest on świętym miejscem dla Bułgarów. We wnętrzu spoczywa ciało świętego pustelnika Iwana z Riły, a także serce bułgarskiego króla Borysa III. Historia klaszturu sięga połowy IX wieku, kiedy to za panowania Borysa I Bułgarzy przyjęli wiarę chrześcijańską. Jeden z pobożnych mieszkańców Skirini około 900 roku udał się w góry Riła i tam zamieszkał w pustelni. Samotnik został nazwany Iwan Riłski lub Iwan z Riły, a do jego pustelni często przybywali pielgrzymi z całej Bułgarii. Iwan z Riły zmarł 18 sierpnia 946 roku pozostawiając po sobie założony na skalnym płaskowyżu niewielki klasztor. Został on pochowany przez cara Piotra w katedrze, a następnie jego ciało przeniesiono do klasztoru w Rile. W XIV wieku klasztor prawie całkowicie został zniszczony przez lawinę. Mnisi odbudowanemu budynkowi nadali kształt prostokąta, prawie całkowicie pozbawionego okien z 24-metrową wieżą. Nie uchroniło to jednak klasztoru przed częstymi grabieżami. Obecny kształt klasztor przybrał w okresie bułgarskiego odrodzenia narodowego w XIX wieku. W pracach uczestniczyło kilku mistrzów architektów i malarzy pochodzących z okolicznych miejscowości.
Prace trwały w latach 1816-1870. Klasztor zbudowano wokół grobowca Iwana Rilskiego. Zewnętrzne mury mające wysokości 24 metrów i grubość 2 metrów nadają klasztorowi charakter fortecy. Do budowy wykorzystano biały i czarny marmur, a budowlę wieńczą błękitne kopuły i złote krzyże.
Wewnętrzny dziedziniec o powierzchni 3000 m² otoczony jest budynkami, we wnętrzu znajdują się krużganki, malowane pergole i drewniane podcienia. W centrum klasztoru znajduje się XIX-wieczna cerkiew pod wezwaniem Bogurodzicy. Jej fasada ozdobiona jest scenami przedstawiającymi ważne wydarzenia z historii Bułgarii oraz sceny ze Starego Testamentu. We wnętrzu kościoła znajduje się złota ściana ołtarzowa z ikonami świętych, drewnianymi postaciami oraz zdobionymi krzyżami. Wnętrze oświetlane jest przez tysięcy płonących świec.
Zakończenie budowy: XIV w.; odbudowa- XIX w.
Styl: włoski renesans
Wewnętrzny dziedziniec o powierzchni 3000 m² otoczony jest budynkami, we wnętrzu znajdują się krużganki, malowane pergole i drewniane podcienia. W centrum klasztoru znajduje się XIX-wieczna cerkiew pod wezwaniem Bogurodzicy. Jej fasada ozdobiona jest scenami przedstawiającymi ważne wydarzenia z historii Bułgarii oraz sceny ze Starego Testamentu. We wnętrzu kościoła znajduje się złota ściana ołtarzowa z ikonami świętych, drewnianymi postaciami oraz zdobionymi krzyżami. Wnętrze oświetlane jest przez tysięcy płonących świec.
Zakończenie budowy: XIV w.; odbudowa- XIX w.
Styl: włoski renesans
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz