W Europie ...

   W Europie każdy turysta znajdzie coś dla siebie. Wielbiciele legend mogą choć na chwilę wczuć się w atmosferę minionych wieków, odwiedzając zamki w Windsorze, Malborku, Wersalu czy wspaniałe rezydencje skupione nad Loarą. Na miłośników antycznej sztuki czekają w Rzymie czy Atenach jedne z najwspanialszych starożytnych zabytków na świecie. Fascynaci techniki powinni udać się pod wieże Eiffla, a jeśli ktoś chciałby poznać specyfikę ciekawej wielkomiejskiej kultury, musi odwiedzić Amsterdam, Pragę czy Kraków.

Mam nadzieję, że zaproponowane prze zemnie miejsca, ciekawe teksty i liczne fotografie będą zachętą do podróżowania po fascynującej Europie ; )))

Europa Środkowo-Wschodnia- Rosja

   Pałac Zimowy w Petersburgu

Pałac Zimowy w Sankt Petersburgu – położony na brzegu Newy barokowy pałac budowany w latach 1754 - 1762 według projektu Bartolomeo Rastrellego dla Elżbiety (wzorowany był na francuskim Wersalu). Budowę ukończono po jej śmierci. Jako pierwsza zamieszkała w nim cesarzowa Katarzyna II.
Zakończenie budowy: 1762 r.
Styl: barok 

 

Europa Środkowo-Wschodnia- Ukraina

   Sobór Sofijski w Kijowie

Sobór Mądrości Bożej w Kijowie to budowla o wielowiekowej historii, której początki sięgają czasów panowania Jarosława I Mądrego (syna św. Włodzimierza zwanego Wielkim). Postanowił on wznieść w tym miejscu obiekt dorównujący kunsztem monumentalnej świątyni Hagia Sophia w Konstantynopolu.
Czas budowy: ok. 1037 r., odbudowa ok. XVII-XVIII w. 
Styl: barok, we wnętrzu elementy nawiązane do sztuki bizantyjskiej
Fundator: wielki książę kijowski Jarosław I Mądry 

Europa Środkowo-Wschodnia- Rumunia

   Klasztory w okolicach Suczawy

Na ziemiach Bukowiny rozwinęła się mołdawska sztuka sakralna, której rozkwit przypadł na 2. połowę XV i XVI w. W obronnych murach klasztorów powstawały cerkwie z malowidłami zdobiącymi nie tylko wnętrza, ale również fasady. Siedem 'malowanych' cerkwi figuruje na Liście Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO.
Czas budowy: XV-XVII w.
Styl: tzw. styl mołdawski
Fundatorzy: władcy mołdawscy

Europa Środkowo-w=Wschodnia- Bułgaria

   Rilski monastyr

Klasztor wznosi się wśród wysokich gór masywu Riła, około 120 km na południe od Sofii. Jest on świętym miejscem dla Bułgarów. We wnętrzu spoczywa ciało świętego pustelnika Iwana z Riły, a także serce bułgarskiego króla Borysa III. Historia klaszturu sięga połowy IX wieku, kiedy to za panowania Borysa I Bułgarzy przyjęli wiarę chrześcijańską. Jeden z pobożnych mieszkańców Skirini około 900 roku udał się w góry Riła i tam zamieszkał w pustelni. Samotnik został nazwany Iwan Riłski lub Iwan z Riły, a do jego pustelni często przybywali pielgrzymi z całej Bułgarii. Iwan z Riły zmarł 18 sierpnia 946 roku pozostawiając po sobie założony na skalnym płaskowyżu niewielki klasztor. Został on pochowany przez cara Piotra w katedrze, a następnie jego ciało przeniesiono do klasztoru w Rile. W XIV wieku klasztor prawie całkowicie został zniszczony przez lawinę. Mnisi odbudowanemu budynkowi nadali kształt prostokąta, prawie całkowicie pozbawionego okien z 24-metrową wieżą. Nie uchroniło to jednak klasztoru przed częstymi grabieżami. Obecny kształt klasztor przybrał w okresie bułgarskiego odrodzenia narodowego w XIX wieku. W pracach uczestniczyło kilku mistrzów architektów i malarzy pochodzących z okolicznych miejscowości.

Prace trwały w latach 1816-1870. Klasztor zbudowano wokół grobowca Iwana Rilskiego. Zewnętrzne mury mające wysokości 24 metrów i grubość 2 metrów nadają klasztorowi charakter fortecy. Do budowy wykorzystano biały i czarny marmur, a budowlę wieńczą błękitne kopuły i złote krzyże.
Wewnętrzny dziedziniec o powierzchni 3000 m² otoczony jest budynkami, we wnętrzu znajdują się krużganki, malowane pergole i drewniane podcienia. W centrum klasztoru znajduje się XIX-wieczna cerkiew pod wezwaniem Bogurodzicy. Jej fasada ozdobiona jest scenami przedstawiającymi ważne wydarzenia z historii Bułgarii oraz sceny ze Starego Testamentu. We wnętrzu kościoła znajduje się złota ściana ołtarzowa z ikonami świętych, drewnianymi postaciami oraz zdobionymi krzyżami. Wnętrze oświetlane jest przez tysięcy płonących świec.
Zakończenie budowy: XIV w.; odbudowa- XIX w.
Styl: włoski renesans 

 

Europa Środkowo-Wschodnia- Węgry

   Budynek parlamentu w Budapeszcie

Budynek parlamentu, zwany Országház jest najbardziej charakterystycznym budynkiem stolicy Węgier. Położony nad Dunajem, w dzielnicy Peszt jest jednym z najstarszych gmachów państwowych w Europie i celem wielu wycieczek. Budowa tego największego budynku Węgier i drugiego co do wielkości budynku parlamentu w Europie rozpoczęła się w 1885 roku i trwała 17 lat (chociaż pierwsze posiedzenie parlamentu odbyło się już w 1896 roku, podczas obchodów rocznicy 1000-lecia państwa węgierskiego). Gmach miał stanowić reprezentacyjną siedzibę parlamentu w powstałym ze zjednoczenia trzech miast Budapeszcie. Zjednoczenie miało miejsce w 1873 roku, a wzięły w nim udział miasta: Buda i Óbuda leżące na prawym brzegu Dunaju oraz Peszt - na lewym. Na miejsce budowy wybrano podmokły, bagnisty teren na lewym brzegu Dunaju. Przy budowie gmachu, którego projekt sporządził Imre Steindl, pracowało 1000 osób, zużyto 40 kilogramów złota, pół miliona kamieni szlachetnych i 40 milionów cegieł. Gmach wybudowany został w stylu neogotyckim z wieloma podobieństwami do siedziby brytyjskiego parlamentu. Budynek ma 268 metrów długości i 123 metry szerokości. W środkowej części gmachu znajduje się kopuła o wysokości 96 metrów, od której rozchodzą się dwa symetryczne skrzydła. Na zewnętrznych ścianach gmachu widnieją liczne herby królów i książąt. Fasada budynku skierowana jest w stronę Dunaju, ale główne wejście umiejscowione jest od strony placu Kossuth Lajos tér, na którym stoi pomnik Lajosa Kossutha - przywódcy rewolucji węgierskiej i bohatera narodowego. Wewnątrz budynku oprócz stylu neogotyckiego możemy dostrzec elementy barokowe. Wnętrza są bogato zdobione freskami i malowidłami, a także witrażami. Na powierzchni 17000 metrów kwadratowych mieści się 691 pomieszczeń, w tym ponad 200 biur. W gmachu znajduje się 29 schodów, 13 wind, 27 wejść i 10 podwórzy. Największymi pomieszczeniami parlamentu są sale obrad dawnej Izby Niższej (dzisiejszego Zgromadzenia Narodowego) oraz dawnej Izby Wyższej (zniesionej w węgierskim systemie politycznym w 1945, obecnie pełniąca funkcję sali konferencyjnej). Sale ozdobione są herbami władców panujących na Węgrzech oraz motywami patriotycznymi związanymi z historią Węgier. Budynek parlamentu jest otwarty dla zwiedzających, choć w okresie sesji parlamentarnych istnieją pewne ograniczenia. Zwiedzający mogą podziwiać nie tylko wspaniałą architekturę, ale także znajdującą się we wnętrzu największą relikwię narodu węgierskiego - Koronę Świętego Stefana.
Zakończenie budowy: 1902 r.
Styl: eklektyczna budowla w stylu neogotyckim
 

 

Europa Środkowo-Wschodnia- Czechy

   Most Karola w Pradze

Most Karola, to jedno z najważniejszych miejsc w Pradze. Łączący oba brzegi rzeki Wełtawy most, istnieje od XIV wieku. Do połowy wieku XIX był jedynym mostem, trwale łączącym oba brzegi rzeki Wełtawy.
Ma ponad 500 metrów długości, wsparty jest na 16 filarach i ma ok. 10 metrów szerokości, pomiędzy barierami. Na moście Karola znajduje się ponad 30 zespołów figuralnych, które są prawdziwą galerią barokowych rzeźb, stworzonych przez najwybitniejszych artystów tamtej epoki. Obok barkowych rzeźb swoje miejsce znalazły również rzeźby z początków XX wieku, stworzone już w nieco odmiennym stylu.
Most z obu stron, zarówno od Małej Strony jak i od strony Starego Miasta jest zamknięty okazałymi bramami. Ta, która zamyka most Karola od strony Starego Miasta, jest bardziej okazała i zawiera w sobie przesłanie architektów mostu o porządku we wszechświecie. Most w roku 2007 obchodził hucznie, swoje 650 urodziny. Kamień węgielny został położony w roku 1357 przez cesarza rzymskiego i króla czeskiego Karola IV.  Najpopularniejsze miejsce na moście to figura świętego Jana Nepomucena, której postument zawiera dwie tablice, jedna z nich przedstawia scenę utopienia św. Jana Nepomucena w rzece Wełtawie, druga przedstawia scenę spowiedzi królowej Zofii u św. Jana Nepomucena.  Popularne jest również miejsce, z którego wg przekazów, zrzucono ciało św. Jana Nepomucena do wody. Zaznaczone jest ono tabliczką z krzyżem arcybiskupim i 5 gwiazdami, symbolem samego św. Jana Nepomucena.  Będąc na moście nie można również zapomnieć, o bardzo interesujących widokach na Praski Hrad, Małą Stronę, oraz wzgórze Petrin i część wzgórza na którym znajdują się pozostałości po pomniku Józefa Stalina.
Zakończenie budowy: 1385 r.
Styl: gotyk i barok 

Europa środkowo-Wschodnia

   Zamek w Malborku

Zamek w Malborku jest dawną siedzibą władz zakonu Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie, zwanym potocznie Krzyżakami i jednocześnie stolicą państwa zakonnego. Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie powstał w czasie trzeciej wyprawy krzyżowej do Ziemi Świętej w roku 1190. Początkowo działał jako bractwo szpitalników w Akce, w roku 1198 po otrzymaniu reguły bractwa, przekształcił się w zakon rycerski. Zakony rycerskie, biorące udział w krucjatach, były zgromadzeniami religijnymi złożonymi z mnichów-rycerzy. Zakon krzyżacki był jednym z trzech takich zgromadzeń obok templariuszy i joannitów. Pod względem kubatury jest największym w Europie zamkiem z cegły. W ciągu 40 lat do jego budowy zużyto ok. 12 tys. ton kamieni fundamentowych i 3,5 mln ręcznie formowanych i wypalanych cegieł. Budowa najstarszej części malborskiego zamku – Zamku Wysokiego, rozpoczęła się w latach 1274–1275 – wzniesiono jego mury obwodowe. Budowa skrzydeł wewnętrznych trwała do 1300 roku. W latach 1295-1302 wzniesiono mury obwodowe Średniego Zamku, a do 1330 roku zbudowano m.in. Wielki Refektarz i Pałac Wielkiego Mistrza. W związku z upadkiem Akkonu w Palestynie, podjęta została decyzja o ostatecznym przeniesieniu siedziby władz zakonu do Prus. Wielki mistrz zakonu Siegfried von Feuchtwangen 14 września 1309 roku przeniósł do Malborka swój urząd. Kościół zamkowy i kaplica św. Anny (miejsce pochówków wielkich mistrzów), mieszczące się na Zamku Wysokim. W niszy zewnętrznej kościoła od strony wschodniej ustawiona została 8-metrowej wysokości statua Matki Boskiej pokryta różnobarwną mozaiką. Dawne podzamcze rozbudowano - powstał obszerny i funkcjonalny Zamek Średni, dostępnym dla rycerzy – gości z Europy Zachodniej. Oprócz pomieszczeń mieszkalnych, znajdowały się tu Wielki Refektarz – największa sala na zamku, przykrytą pięknym sklepieniem palmowym, Infirmeria dla starszych i chorych braci oraz Pałac Wielkich Mistrzów. Zamek awansował do roli stolicy jednego z najpotężniejszych państw na południowym wybrzeżu Bałtyku. 

Czas budowy: 1278-ok. 1420

  

   Kopalnia Soli w Wieliczce

Wieliczkę bardzo często określa się mianem "solnego skarbu". Nic jednak dziwnego w tym nie ma, gdyż od najdawniejszych czasów sól stanowiła źródło bogactwa i prestiżu dla regionu. Pokłady solne utworzone wskutek istnienia na tych terenach ok. 18 milionów lat temu, płytkiego słonego morza, poprzez ruchy tektoniczne, znalazły się na znacznej głębokości. W średniowieczu nauczono się wydobywać ją na dużą skalę, tworząc na terenie obecnej Małopolski wiele kopalń. Wieliczka stała się perła wśród nich. Według legendy wniesiona w wianie przez węgierską księżniczkę Kingę, przysporzyła Małopolsce bogactwa i splendoru. Kopalnia soli w Wieliczce jest ewenementem na skalę światową - jest bowiem najstarszą w Europie wciąż działającą kopalnią. Działającą nieprzerwanie od ponad 700 lat. Od 1978 roku znajduje się na światowej Liście Zabytków Kultury i Natury UNESCO. Wymieniana jest jako jedna z dwunastów największych atrakcji na świecie. Część kopalni została przystosowana jako trasa turystyczna. Wędrując licznymi korytarzami i przechodząc z komory do komory dostrzegamy liczne dzieła samej natury jak i człowieka. Piękne stalaktyty i stalagmity rzeźbione przez wodę solną, ale i całe kaplice wykonane dłutem górników – amatorów. Jednym z najpiękniejszych przykładów rzeźby solnej jest kaplica Bł. Kingi, gdzie podziwiać można  płaskorzeźby przedstawiające sceny biblijne np.: Ucieczkę do Egiptu, Ostatnią Wieczerzę czy Wesele w Kanie Galilejskiej. Kaplicę oświetlają okazałe żyrandole stworzone z kryształków soli. Jedną z niezwykłych atrakcji są trzy podziemne słone jeziora, z których najgłębsze ma ok. 7 metrów. Znaki dawnej sztuki kopalnianej, drewniane struktury, maszyny oraz sprzęt górniczy liczący sobie setki lat, sprzęt oświetleniowy, a także wyniki wykopalisk archeologicznych i odkrywek geologicznych – to wszystko jest udziałem podziemnej trasy turystycznej, stanowiącej część Krakowskiego Muzeum Żup Solnych. Kopalnia jest także znana ze względu na swój mikroklimat, który ma zbawczy wpływ głównie na osoby cierpiące na choroby górnych dróg oddechowych, zwłaszcza astmę. Od czasu do czasu dyrekcja kopalni organizuje nawet pobyty sanatoryjne dla leczących się osób. Wielicka kopalnia to tajemny, podziemny świat - labirynt komór, korytarzy, chodników, szybów. To wyraz dumy, potęgi i ogromu pracy górników, którzy ukochali tę kopalnię. Kopalnia w Wieliczce od najdawniejszych czasów wzbudzała zainteresowanie i zachwyt. Wiele wybitnych osobistości zjechało szybem do wnętrza ziemi, by podziwiać pracę i osiągnięcia wielickich górników. Wśród wybitnych gości kopalni należy wymienić twórcę teorii heliocentrycznej, Mikołaja Kopernika, który kopalnię zwiedził kilkakrotnie, wielkiego niemieckiego poetę Johanna Wolfganga Goethego, słynnego geografa Aleksandra Humboldta, kompozytora Fryderyka Chopina, pisarzy: Henryka Sienkiewicza, Marię Konopnicką, twórcę nowoczesnej chemii Dymitra Mendelejewa, francuską aktorkę Sarę Bernhardt oraz Papieża Jana Pawła II.

Czas powstania: 3500 lat p.n.e.

   Zamek w Krakowie


Zamek Wawel był siedzibą książęcą i królewską oraz centrum politycznym państwa polskiego od XI do XVI wieku. Wzniesiony został na lewym brzegu Wisły na południe od lokowanego miasta. Wzgórze wawelskie położone wśród łąk zalewanych wodami Wisły i Rudawy znakomicie nadawało się na obronną siedzibę. Wschodnia część wzgórza nieco wyższa została zabudowana najwcześniej, ale drewniano-ziemne umocnieniami objęły całe wzgórze. Najstarszą budowlą jest tu rotunda NMP, na południowy-zachód od niej w 1968 roku odkryto relikty kościół mniej więcej z tego samego co rotunda okresu. Pierwsza wawelska katedra powstała w połowie XI wieku na północ od rotundy, nosiła wezwanie św. Gereona. Rotundę można oglądać na wystawie "Wawel zaginiony", mury znajdujące się w podziemiach obecnych budynków sprawiają niesamowite wrażenie.
Czas powstania: X-XVIII w.
Styl: romański, gotyk, renesans

   Rynek Główny w Krakowie

Rynek Główny, największy i najważniejszy plac Krakowa, a jednocześnie jedyna w swoim rodzaju przestrzeń publiczna miasta, będąca świadkiem wielu wydarzeń o ważnym i podniosłym znaczeniu w naszej historii - to po prostu główny ośrodek życia miejskiego. Rynek Główny - obecnie najbardziej reprezentacyjny plac w Krakowie, to w przybliżeniu kwadrat o boku nieco ponad 200 metrów, co w efekcie daje ponad 40.000 metrów kwadratowych powierzchni, którą wypełniają tak słynne budowle jak kościół Mariacki, Sukiennice, a także wieża ratuszowa, kościół św. Wojciecha i ponad 40 kamienic, z których większość legitymuje się średniowiecznym rodowodem. Pozostałymi elementami tworzącymi charakter Rynku są: pomnik Adama Mickiewicza, stoiska kwiaciarek, studzienka Badylaka, skarbonka, kilka pamiątkowych tablic wmurowanych w płytę oraz "słynny" Eros Bendato - rzeźba Mitoraja, której praktyczne zastosowanie szybko zostało odkryte zarówno przez mieszkańców miasta jak i turystów.
Data powstania: 1257 r.- lokacja miasta i wytyczenie rynku 
Fundator: Bolesław V Wstydliwy

Zabytki Europy Środkowej i Wschodniej

Kraje Europy Środkowej i Zachodniej mają wspólne dziedzictwo kulturowe, w którym ważną rolę odegrała przynależność wschodniej i południowej części - zamieszkiwanej przez ludy słowiańskie- do tradycji chrześcijaństwa obrządku wschodniego, zwłaszcza prawosławia. Architekturę i sztukę regionu wyróżnia estetyka bizantyjska, czerpiąca a antyku i wpływów Orientu. 

W obrębie murów Kremla, od XIV w. siedziby książąt moskiewskich, a następnie carów rosyjskich, znajdują się liczne cerkwie i pałace. W Europie Środkowej dominowały wpływy krajów niemieckich, Niderlandów i Francji, co znalazło oddźwięk w architekturze barokowej i klasycystycznej. Do najbardziej imponujących zabytków średniowiecznych Polski, obok kompleksów miejskich w Toruniu czy Krakowie, należy zamek krzyżacki w Malborku, monumentalna twierdza obronna z początku XIV w., siedziba wielkiego mistrza krzyżackiego. Świadectwem historii i kultury regionu jest Praga ze wzgórzem Hradczany, na którym znajduje się zamek królewski z IX w., gotycka katedra św. Wita, bazylika św. Jerzego, słynna Złota Uliczka oraz Belweder, z przylegającymi ogrodami królewskimi.

Europa Połudiowa- Grecja

   Meteory 

Średniowieczne klasztory prawosławnych mnichów, uczepione skalnych półek i szczytów niezwykłej formacji piaskowcowej w środkowej Grecji, wydają się ''zawieszone w powietrzu'', jak można najprościej przetłumaczyć greckie meteoros. 
Czas budowy: XIV-XVI w.
Architekci: nieznani z imienia mnisi prawosławni
Fundator pierwszego klasztoru: święty Atanazy

   Akropol w Atenach

W ciągu zaledwie 40 lat V w.p.n.e. powstały budowle, które rozsławiły Akropol ateński na cały świat: Partenon, świątynia Nike i Erechtejon oraz brama Propyleje. Choć pozostały z nich ruiny, do dziś pobudzają wyobraźnię, świadcząc o potędze ''złotego wieku'' starożytnej Grecji.

 

Europa Południowa- Bośnia i Hercegowina

   Stary Most w Mostarze 

Stary Most - kamienny most przewieszony nad rzeką Neretwą w mieście Mostar w Bośni i Hercegowinie.
Most został zbudowany za czasów osmańskich w drugiej połowie XVI wieku. Przez wieki był symbolem pojednania Wschodu z Zachodem - zarówno chrześcijaństwa z islamem, jak i katolickich Chorwatów z prawosławnymi Serbami. Symbol ten celowo zniszczyła chorwacka armia podczas wojny bośniackiej 9 listopada 1993 roku. Zaraz po wojnie w 1995 roku przy wsparciu UNESCO i Banku Światowego podjęto jednak trud odbudowy mostu. Oficjalne ponowne otwarcie mostu miało miejsce w 2004 roku.
Zgodnie z tradycją młodzieńcy skaczą z niego do rzeki dla udowodnienia swojej męskości.
Zakończenie budowy: 1556 r.
Architekt: Numar Hajrudin  
Fundator: sułtan Sulejman Wspaniały

 

Europa Połudiowa- Chorwacja

   Pałac Dioklecjana w Splicie

Pałac Dioklecjana w Spalatum (w Splicie) to rezydencja zbudowana przez cesarza Dioklecjana na przełomie III i IV wieku jako willa, w której miał zamiar osiąść po zamierzonej na 305 r. abdykacji. Budowla została zaplanowana na wzór castrum romanum (warownego obozu rzymskiego), na prostokącie o wymiarach 214,0 x 175,0 m. Zabudowania przecinały dwie wewnętrzne ulice (cardo – podłużna i decumanus – poprzeczna) wzdłuż których ustawiono szeregi kolumn. Na ich przecięciu znajdował się wewnętrzny dziedziniec.
Ulica poprzeczna rozdzielała część przeznaczoną na pomieszczenia gwardii cesarskiej od części reprezentacyjnej. Każda z ulic kończyła się bramą w murach: od strony zachodniej – Brama Żelazna (Porta Ferrea), północnej – Brama Złota (Porta Aurea), wschodniej – Brama Srebrna (Porta Argentea), południowej – Brama Brązowa (Porta Aenea). Rezydencja od południa przylegała do brzegu morza i od tej strony bok założenia pałacowego stanowił kolumnowy portyk umożliwiający długie spacery wzdłuż nadbrzeża. Pozostałe boki pałacu były ufortyfikowane basztami wzniesionymi na narożach, przy bramach i w środkowych częściach muru, pomiędzy bramami. Do pałacu, od strony portyku prowadziło wejście przez centralnie usytuowany westybul. Po jego obu stronach znajdowały się pomieszczenia mieszkalne. Za westybulem znajdował się perystyl zbudowany na planie koła, przekryty kopułą. W głębi, po stronie lewej od wejścia Dioklecjan nakazał wznieść świątynię Jowisza. Naprzeciw niej znajdowało się wzniesione jeszcze za życia cesarza mauzoleum. Była to budowla na planie ośmioboku, otoczona kolumnadą. Do wnętrza mauzoleum prowadził portyk od strony ulicy przecinającej założenie w kierunku podłużnym.
Z zabudowań pałacu przetrwały:

• północna brama pałacowa – Złota Brama,
• westybul
• perystyl – obecnie teatr
• mauzoleum, przebudowane w VIII wieku na katedrę z dzwonnicą dobudowaną w późniejszym czasie
• świątynia Jowisza – przebudowana w VIII wieku na baptysterium
• ruiny komnat cesarza

Obecnie pałac tworzy centrum chorwackiego miasta Split.
W roku 1979 pałac wraz z zabytkowym centrum Splitu został wpisany na listę światowego dziedzictwa kulturalnego UNESCO.
Zakończenie budowy: 305r.
Fundator:  cesarz Dioklecjan

Europa Południowa- Włochy

   Katedra w Mediolanie 

Katedra w Mediolanie jest największą na świecie gotycką świątynia, a trzecią co do wielkości świątynią katolicką świata, zaraz po bazylice św. Piotra w Rzymie i katedrze w Sewilli. Jej budowę rozpoczął Gian Galezza Visconti w 1386 r. i kontynuowana była przez następne stulecia, aby zakończyć się dopiero w 1813 r. Pierwsze spojrzenie na katedrę pozostawia niezapomniane wrażenie. Fasada zbudowana z białego marmuru sprowadzanego z kamieniołomów Candoglio koło Lago Maggiore i ozdobiona ogromną ilością rzeźb, płaskorzeźb i piętrzących się pinakli, sprawia wrażenie niemożliwej do ogarnięcia. Dolna cześć fasady jest barokowa, natomiast w części górnej dominuje gotycki charakter budowli. Wszystkie pięć portali pochodzi z XVI w. Niesamowity gąszcz szczegółów można podziwiać zwiedzając taras katedralny. Są dwa sposoby dostania się na górę - można wejść schodami (5 EUR) lub wyjechać windą (7 EUR). Z dachu katedry rozpościera się niesamowity widok na cały Mediolan, Alpy oraz Nizinę Padańską.
Wnętrze katedry podzielone jest pięcioma nawami i ponad 50 wysokimi pilastrami i osiąga długość 150 m. Transept podzielony jest na trzy nawy i długi na 90 metrów. Obie budowle udekorowane są pięknymi witrażami, wąskimi i długimi, najstarsze z nich pochodzą z XV i XVI wieku. Absyda jest obszarem bardziej oświetlonym, udekorowana trzema ogromnymi i majestatycznymi witrażami z zakrzywionym żebrowaniem oraz różycami, dzieło artysty francuskiego Nicolas de Bonaventura, pracującego pod dyrekcją architekta Filippino degli Organi z Modeny. Ołtarz główny i chór z drzewa orzechowego, znajdujący się z tyłu, jest dziełem artysty Pellegrino Ribaldiego, pochodzi z końca XVI w. W krypcie zachowana jest urna ze srebra z relikwiami San Carlo Borromeo, arcybiskupa z XVI wieku i ważnej postaci w historii Mediolanu. Inne zabytki godne uwagi to: mauzoleum Gian Giacomo di Medici z XVI w., posąg San Bartolomeo, kandelabr z brązu, dzieło francuskie z XIII wieku, i skarbiec katedralny (wstęp 1 EUR).  Do konstrukcji katedry zostały wchłonięte reszty bazyliki i baptysterium wczesnochrześcijańskich dawniej istniejących. Katedra w Mediolanie to budowla wielkich liczb. 550 000 marmurowych płyt, 411 800 m sześciennych kubatury, jednocześnie może pomieścić 40 000 wiernych, 157 m długości zewnętrznej, 96 filarów, 130 sklepień, 160 okien, 145 iglic, 3300 rzeźb różnej wielkości i wreszcie 45 m od podłogi do sklepienia głównej nawy. Wielką liczbą jest też czas budowy - prawie 600 lat. Wstęp do katedry jest bezpłatny, należy jednak pamiętać o odpowiednim stroju. W krótkich spodenkach, odkrytych ramionach i krótkich spódniczkach nie wejdziemy do wnętrza tej fascynującej świątyni.
Zakończenie budowy: 1813 r.
Styl: gotycki 

Europa Południowa- Hiszpania

   Wielki Meczet w Kordowie 

Mezquita – meczet. Tak zwą Hiszpanie katedrę w Kordobie. Nazwa odzwierciedla zawiłą historię budowli. Pierwszą katedrę postawili jeszcze Wizygoci około 600 roku. W 785 roku Arabowie zbudowali w jej miejscu meczet, który powiększali i upiększali przez kolejne 200 lat. W efekcie powstała jedna z najwspanialszych sal modlitewnych na świecie. Zajmowała 1,5 ha, a jej dach spoczywał na 606 kolumnach i filarach połączonych charakterystycznymi biało-czerwonymi łukami. Jeśli ktoś stanął na środku sali, widział wokół siebie tylko ginący w półmroku las kolumn. W XIII w. Kordobę odzyskali chrześcijanie i przekształcili meczet w kościół. Początkowo niewiele zmienili, ale w 1523 zaczęli budować w samym centrum sali modlitewnej katedrę, psując tym samym dzieło muzułmańskich budowniczych. Na zdjęciu poniżej widać bryłę katedry wystającą z niskiego meczetu.
Zakończenie budowy: 987 r.
Styl: mauretański  

Europa Południowa- Portugalia

   Klasztor Hieronimitów w Belem 

Klasztor Hieronimitów w Belem jest najcenniejszym zabytkiem Lizbony a obok niego mieści się wspaniały park nazywany zaczarowanym ogrodem. Budowę tego wspaniałego klasztoru Hieronimitów rozpoczętą w 1501 roku a  zlecił ją Manuel I (panował w latach 1495-1512). Budowa finansowana była z podatków z handlu korzennego z Afryką i Wschodem a powstała w miejscu dawnej kaplicy m założonej przez samego Henryka Żeglarza. Klasztor reprezentuje styl manueliński ,  jest to połączenie gotyku i renesansu, charakteryzującego się są motywami i symbolami związanymi z morzem i żeglugą.   Klasztor długo był pod opieką zakonu św. Hieronima  Prace ukończono dopiero wiek później.  Brali w nich udział liczni architekci, malarze i mistrzowie budowlani, niektórzy poświęcili temu niemal całe życie. Belem -  to oddzielna dzielnica nad Tagiem, skąd w roku 1497 Vasco da Gama
wyruszył na podbój Indii. Wtedy to niedługo po jego triumfalnym powrocie Manuel I
zbudował klasztor Hieronimitów. Biała fasada klasztoru udekorowana oszałamiająco pięknymi i kunsztownymi rzeźbami w kamieniu wita odwiedzających i zaprasza do środka.  Klasztor Karmelitów (port: Convento da Ordem do Carmo) to obecnie bardziej pomnik, wspomnienie po istniejącym tu niegdyś kompleksie klasztornym, który uległ zniszczeniu podczas wielkiego trzęsienia ziemi w 1755 roku, całkiem zmieniając oblicze miasta. Trzęsienie oszczędziło Belém i wspaniały przykład manuelińskiego gotyku - klasztor Hieronimitów - stoi do dziś.  Klasztor został "zbudowany dla uczczenia Vasco da Gamy" i jego udanej wyprawy do Indii, która miała miejsce w roku 1498. Do dziś też w klasztornej świątyni spoczywają szczątki wielkiego podróżnika.

Zakończenie budowy: 1551 r.

Styl: późny gotyk

Zabytki Europy Południowej

Europa Południowa to mieszanka żywiołowych cywilizacji, którym słoneczne krajobrazy dodawały skrzydeł w ucieleśnianiu wspaniałych idei budowlanych. Rzadkością tu są formy ascetyczne, dominuje rozbudowana dekoracyjność. Już w kolebce nowożytnej architektury, jaką były antyczne kultury Aten i Rzymu, widać dążenie do przepychu, a zarazem pragnienie harmonii i doskonałości. 

Europa Zachodnia- Szwajcaria

   Katedra w Sankt Gallen

Sankt Gallen – miasto w Szwajcarii, stolica kantonu o tej samej nazwie. 70,3 tys. Mieszkańców. W 612 r. w Sankt Gallen powstała pustelnia założona przez irlandzkiego mnicha św. Galla, przekształcona później w ośrodek zakonny. Od 720 roku istniał tam klasztor - opactwo benedyktynów. W wiekach IX-XI jeden z najważniejszych europejskich ośrodków kultury monastycznej i sztuki. Późnobarokowy zespół budynków opactwa (z XVIII wieku) zbudowany w miejscu średniowiecznego klasztoru benedyktynów, z zachowaną kryptą z X wieku. Założycielem kantonu był mnich św. Gall (Gaweł), który traktował to miejsce jako swoją pustelnię. Działo to się w VII wieku. Miasto zostało przekształcone w ośrodek zakonny, kiedy ok. 720 roku powstało tam opactwo, a w 747 zostało opactwem benedyktynów (mniej więcej w tym samym okresie powstało opactwo benedyktynów w Mont-Saint-Michel we Francji). Opactwo jest doskonałym przykładem wielkiego karolińskiego założenia monastycznego. Zostało przebudowane w późniejszym okresie i dziś kościół (a zwłaszcza wnętrze) reprezentuje późny niemiecki barok. W dawnych piwnicach na wino - dziś lapidarium - znajdują się relikty z czasów powstawania opactwa. Katedra Sant Gallus i Otmar (prawdziwa nazwa, pochodząca od założycieli), ma konstrukcje przyporową z rotundą i podwójnym chórem. Do katedry przylega dawny dziedziniec-biblioteka - jedna z najbogatszych i najstarszych na świecie, zawierająca cenne rękopisy, m.in. najstarszy znany na świecie rysunek na pergaminie przedstawiający plan opactwa. W barokowych wnętrzach zgromadzono 150 tys. zbiorów, w tym 2 tys. starych ksiąg rękopiśmiennych, z tego 400 sprzed 1000 roku. Między innymi znajdują się tam bogato ilustrowane manuskrypty irlandzkie i karolińskie. Posiada ona również około tysiąca inkunabułów. W odróżnieniu od większości bibliotek przyklasztornych, Statsbibliothek St. Gallen jest światowym centrum naukowym, umożliwiającym szerokie prowadzenie prac badawczych.
Czas powstania: 1755-1767
Styl: gotyk, późny barok, rokoko

Europa Zachodnia- Austria

   Pałac Hofburg w Wiedniu 

Hofburg – wiedeński pałac władców Austrii, poczynając od Rudolfa I aż do Karola I, czyli od XIII w. do 1918 r.; przez cały ten czas pałac był rozbudowywany i przebudowywany przez kolejnych władców. Stylem dominującym jest barok i klasycyzm. Najstarszą częścią jest XIII-wieczny Dziedziniec Szwajcarski połączony renesansową Bramą Szwajcarską z największym placem wśród zabudowań Hofburga – In der Burg. Plac otoczony jest starym pałacem,  pałacem Amelii z XVI wieku, barokowym skrzydłem Leopolda oraz pochodzącą z XVIII wieku Kancelarią Cesarską. Na placu stoi pomnik Franciszka II. W skrzydle Leopolda obecnie znajduje się rezydencja prezydenta Austrii. W apartamentach Franciszka Józefa i cesarzowej Elżbiety, w budynku Kancelarii mieści się obecnie muzeum. Wejście do pałacu umieszczone jest od Placu św. Michała. Na nim odsłonięte są wykopaliska z czasów starożytnego Rzymu.
Czas powstawania: XIII- XX w.
Styl: gotyk, renesans, barok, klasycyzm
Fundatorzy: kolejne części zamku wznoszone na zamówienia władców austriackich

Europa Zachodnia- Niemcy

   Brama Brandenburska w Berlinie 

Brama Brandenburska – zabytkowa budowla w Berlinie, jeden z charakterystycznych punktów miasta, zaprojektowana przez niemieckiego architekta, pochodzącego z Kamiennej Góry Carla Gottharda Langhansa. Budowana po wojnie siedmioletniej, w czasach umacniania Prus (kiedy w Polsce trwał Sejm Czteroletni), w roku rewolucji francuskiej została wzbogacona kwadrygą, którą powoziła naga wówczas Wiktoria, bogini zwycięstwa uwieńczona dębowymi liśćmi. Na biało pomalowana budowla nazwana została wtedy Bramą Pokoju. Brama Brandenburska jako symbol Pokoju i Wolności od 3 października 1990, w rocznicę Zjednoczenia Niemiec, jest znowu w swej oryginalnej formie. Remont tej historycznej budowli trwał dwa lata. Zabytek znajduje się na niemieckich rewersach monet 10, 20 i 50 eurocentów jako symbol zjednoczenia państwa niemieckiego.
Zakończenie budowy: 1791 r.
Styl: klasycyzm
Architekt: Carl Gotthard Langhans

   Budynek Reichstagu w Berlinie 

Budynek Reichstagu jest jednym z najważniejszych i najciekawszych zabytków Berlina. Wzniesiony pod koniec XIX w.jako siedziba jednej z dwóch izb parlamentu, rolę tę pełni- z przerwami (pożar, działania wojenne)- do dziś.
Zakończenie budowy: 1894 r.
Styl: neorenesans
Architekt:  Paul Wallot

   Pałac Sanssouci w Poczdamie


Pałac Sanssouci– rokokowy pałac Hohenzollernów we wschodniej części parku Sanssouci w Poczdamie (Brandenburgia, Niemcy. Wzniesiony w latach 1745–1747 jako rezydencja letnia na zlecenie króla Prus Fryderyka II Wielkiego przez Georga Wenzeslausa von Knobelsdorffa według szkiców fundatora. Przebudowany i rozbudowany w latach 1840–1842 przez Ludwiga Persiusa (projekty) i Ferdinanda von Arnima (kierownictwo budowy) na życzenie Fryderyka Wilhelma IV. Pałac Sanssouci należy do grupy pałaców i zespołów parkowych w Poczdamie i Berlinie wpisanych w 1990 na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Obecnie (2008) o pielęgnację i restaurację pałacu troszczy się Fundacja Pruskie Pałace i Ogrody Berlin-Brandenburg.
Zakończenie budowy: 1747 r.
Styl: rokoko
Architekci: wizja Fryderyka II zrealizowana przez Georga Wenzeslausa von Knobelsdorffa; przebudowana- Ludwig Persius i Georg Christian Unger 
Fundator: król Prus Fryderyk II Hohenzollern

   Pałac Zwinger w Dreźnie

W roku 1709 zostało umieszczone podwórze Zwingera w północno-zachodniej części ówczesnych umocnień. Pod nazwą Zwinger określano powierzchnię pomiędzy zewnętrznymi, a wewnętrznymi kompleksami umocnień, w których trzymano drapieżniki. Początkowo znajdowała się tutaj drewniana arena, na której odbywały się święta książęce. Podobne budowle znajdowały się wtedy we Florencji, Paryżu czy Wiedniu. August Mocny polecił jednak swoim budowniczym wybudowanie w tym miejscu kamiennego budynku. Oranżerie i salony zostały pogrupowane wokół obszernego podwórza. W 1719 roku ukończono budowę oprócz północnej strony. Jedyne w swoim rodzaju połączenie architektury i sfery plastycznej sprawia, że Zwinger jest jedną z głównych budowli europejskiego baroku. Balthasar Permoser wykonał wspaniałe rzeźby przedstawiające postacie z mitologii. Sala pawilonu jest podpierana przez satyrów a na dachu jest umieszczony Herkules dźwigający kulę ziemską, symbolizujący króla pod swoim ciężarem. Naprzeciw tego pawilonu stoi pawilon kurantów, ze słynnymi kurantami z cennej porcelany Meissen. Brama koronacyjna jest przyozdobiona polską koroną królewską, którą August Mocny nosił od 1697 roku. Niedokończoną w okresie baroku stronę północną wypełniono galerią obrazów Semper. Prawie jak gdyby w ukryciu znajduje się w północnym narożniku Zwingera znajduje się łaźnia nimf. W zamku znajduje się dzisiaj obok galerii obrazów starych mistrzów również: zbrojownia, kolekcja porcelany, salon matematyczno-fizyczny z interesującą kolekcją dawnych instrumentów naukowych. Szczególną atrakcją w sezonie są imprezy na dziedzińcu zamkowym.
Zakończenie budowy: 1728 r.
Styl: późny barok
Architekt: Matthaus Daniel Poppelmann
Fundator: król August II Mocny

 


    Zamek Neuschwanstein 

Neuschwanstein,  Bajkowa budowla , stworzona przez szalonego króla . Chyba najbardziej znany zamek świata dzięki temu , że stał się pierwowzorem zamku w paryskim Disneylandzie . Pięknie położony wśród alpejskich skał jest chlubą Bawarii. Ta wyjątkowo fotogeniczna budowla należy do “must see” jeśli chodzi o obiekty do zwiedzania na Bawarii. Występuje na tysiącach pamiątek sprzedawanych w milionach sztuk.

Wiele osób kojarzy zamek Neuschwanstein z kreskówek Disneya, bo pojawia się on przy wszystkich produkcjach tej wytwórni filmowej w czołówce. Stał się o także inspiracją dla bajkowych budowli Eurodisneylandu. Ale oryginał możemy zobaczyć właśnie w Niemczech na styku granic niemieckiej i austriackiej.

Czas powstawania: 1869-1886 r.

Styl: eklektyzm

Fundator:  Ludwik II Bawarski

   Katedra w Kolonii

Katedra świętego Piotra i Najświętszej Marii Panny w Kolonii  – archikatedra, największy i najważniejszy kościół niemieckiej Kolonii. Siedziba arcybiskupstwa kolońskiego istniejącego tutaj od 313 roku (w latach 313-782 biskupstwo, od 795 arcybiskupstwo). Budowa obecnej świątyni rozpoczęła się w 1248 i trwała z przerwami ponad 600 lat do 1880. Usytuowana na miejscu rzymskiej świątyni z IV wieku i wcześniejszego kościoła z czasów karolińskich nieopodal rzeki Ren katedra kolońska ma 144 m długości i 86 m szerokości oraz wieże o wysokości 157,38 m^.  Po ukończeniu wież (około 1870) katedra była najwyższą budowlą świata do 1884. Jest drugą co do wysokości neogotycką budowlą na świecie (po katedrze w Ulm) i trzecią co do wielkości neogotycką katedrą świata pod względem powierzchni (po katedrze Świętej Marii w Sewilli i katedrze Narodzin św. Marii w Mediolanie). Powierzchnia kościoła wraz z wieżami to 7000 m². W 1996 r. katedra została wpisana na liście światowego dziedzictwa UNESCO. Budowla jest wizytówką zarówno Kolonii jak i całych Niemiec, masowo odwiedzaną przez pielgrzymów i turystów; w 2001 było to blisko 6 mln osób. W 2005 roku katedra była jednym z głównych punktów programu Światowych Dni Młodzieży pod przewodnictwem papieża Benedykta XVI. Budowę świątyni rozpoczęto nie tylko na potrzeby liturgiczne lecz także dla umieszczenia w niej sprowadzonych z Mediolanu relikwii Trzech Króli. Wysokie prezbiterium jest ideowym nawiązaniem do średniowiecznych relikwiarzy. Relikwie uczyniły Kolonię ważnym ośrodkiem pielgrzymkowym w średniowieczu, ustępującym tylko Rzymowi, Jerozolimie, Santiago de Compostela i Akwizgranowi. Pod względem architektonicznym katedra stanowi cenny przykład recepcji francuskiego gotyku katedralnego oraz rozpowszechnionej na terenie krajów Rzeszy metody wielokrotnego stosowania elementów wertykalnych wewnątrz i na elewacjach zewnętrznych. W XIX wieku była jednym z najważniejszych źródeł inspiracji dla architektury neogotyckiej. Pozostawała nie tylko miejscem percepcji średniowiecznej sztuki budowlanej, lecz stanowiła także inspiracje dla idei umocnienia katolicyzmu w Niemczech, głoszonych m.in. przez Augusta Reicherspergera. Wystrój wnętrza tworzy cenny zbiór sztuki średniowiecznej, nowożytnej i nowoczesnej. Spośród nich wyróżniają się dominujący nad gotyckim ołtarzem głównym z II poł. XIII w. relikwiarz Trzech Króli, przedromański krucyfiks Gerona, gotyckie ołtarze Świętej Klary z XIV w. oraz Ołtarz Patronów Miasta- dzieło Stefana Lochnera, gotyckie rzeźby Apostołów oraz Madonny Mediolańskiej, stalle, liczne witraże z XIII-XX w.
Czas powstania: 1248-1880 r.
Styl: gotyk
Architekci:  średniowiecze- nieznany,XIX w.- Ernst Friedrich Zwirner, Karl Eduard Richard Voigtel, Vincenz Statz

 





 

Europa Zachodnia- Holandia

   Wiatraki w Kinderdijk

Z czego słynie Holandia?  Niemal na każdej widokówce widnieją ogromne, holenderskie wiatraki. Dziś w kraju jest ich ponad 1000. Około 1740 roku w okolicach Kinderdijk powstało 19. Przetrwały do dziś. Dzięki temu od roku 1997 miejsce to znajduje się na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO. Wiatraki w Kinderdijk niegdyś służyły jako pompy do osuszania polderów usytuowanych poniżej poziomu wody. Później woda przepływała do rzeki Lek. Jeden z wiatraków udostępniony jest do zwiedzania. Jego wnętrze zostało zachowane więc nikogo nie zdziwi widok garnków czy drewniaków itp. Atrakcją w Kinderdijk są różne możliwości zwiedzania miejsca. Można zatem zrobić to pieszo, rowerem, małą łodzią ale też statkiem pasażerskim wybierając 3-godzinny rejs z Rotterdamu.
Zakończenie budowy: 1761 r

   Kanały w Amsterdamie 


Amsterdam – największe miasto Holandii i jej stolica konstytucyjna. Wszystkie instytucje rządowe oraz przedstawicielstwa obcych państw znajdują się w Hadze. Położony nad rzeką Amstel, IJ i licznymi kanałami (160) – trzy największe w kształcie półksiężyców usytuowane niemalże równolegle do siebie to – Herengracht (położony najbardziej centralnie), Keizersgracht i Prinsengracht. Z nimi łączą się promieniście mniejsze kanały tworząc sieć wodną dzielącą miasto na liczne wyspy, dlatego Amsterdam nazywany jest często Wenecją Północy. Amsterdam położony jest częściowo poniżej poziomu morza, jest największym miastem Holandii, dużym ośrodkiem przemysłowym, drugim po Rotterdamie – portem handlowym Holandii (dostępny dla statków oceanicznych), połączony kanałami z Morzem Północnym i Renem. Ważny ośrodek naukowy (2 uniwersytety, Królewski Instytut Tropikalny) i kulturalny; jest też ważnym ośrodkiem turystycznym z licznymi muzeami (m.in. Rijksmuseum, Muzeum Vincenta van Gogha, Rembrandthuis, Muzeum Tropiku); zabytkami i bogatymi ogrodami botanicznymi. Centrum miasta wraz z kanałami powstało w przeważającej części w XVII wieku (złoty wiek w historii Holandii). Nazwa miasta oznacza – tamę na rzece Amstel. Pierwszy raz nazwa ta została zapisana po łacinie w 1275 roku przez hrabiego Florisa V – homines manentes apud Amestelledamme (ludzie mieszkający w pobliżu Amestelledamme). Litera r pojawiła się po raz pierwszy w 1282 roku – Amestelredamme. W 1327 roku hrabia Wilhelm III użył formy Aemsterdam, która najbardziej przypomina dzisiejszą nazwę miasta wicielstwa obcych państw znajdują się w Hadze.
Czas budowy podstawowej sieci kanałów Grachtengordel: 1613-1662

 

Europa Zachodnia- Belgia

   Grand Place w Brukseli 

Wielki Plac w Brukseli-  rynek w Brukseli, główny plac Brukseli Dolnej, nieregularny, pięciokątny, u wylotu siedmiu ulic, bez zabudowy śródrynkowej, wytyczony przed 1348, zburzony w 1695 podczas francuskiego bombardowania. Odbudowany w jednolitym stylu architektonicznym; zespół cennych obiektów zabytkowych wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 1998. W XIV wieku wybudowano na nim ratusz miejski w stylu gotyckim, a w XVI wieku rezydencję królów hiszpańskich Maison du Roi.

Czad powstania: średniowieczy pałac- przed 1348 r.: odbudowany po 1695 r.

Styl: gotyk i barok

 

Europa Zachodnia- Francja

   Opactwo Mont-Saint -Michel

Opactwo Mont-Saint-Michel znajduje się na niewielkiej granitowej wyspie, na południu cieśniny La Manche. Tworzą je budowle otoczone murami obronnymi, połączone ze stałym lądem groblą wybudowaną w 1879r. Niezwykłym zjawiskiem są występujące tu gwałtowne pływy morskie- przy minimalnym poziomie wody opactwo jest oddalone od brzegu o 1,8 km. Położenie i bajeczna architektura sprawiają, że stanowi ono trzeci- po wieży Eiffla i Wersalu- najczęściej odwiedzany obiekt turystyczny we Francji.
Zakończenie budowy: XIV w.
Styl: romański i gotycki
Architekci: część gotycka- ksiądz Garin, mistrz Roger i mistrz Jean
Fundatorzy: św. Aubert, książę Ryszard I Nieustraszony

   Katedra w Chartres

Katedra w Chartres, wpisana w 1979 r. na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO, jest działem wyjątkowym pośród wielu wspaniałych zabytków architektury francuskiej i najcenniejszą świątynią z powstałych w tym czasie w Amiens, Reims i Beauvais. Stanowi przykład francuskiego gotyku w najczystszym wydaniu- z wnętrzem przykrytym ostrołukowym sklepieniem krzyżowo-żebrowym, witrażami z XII i XIII w., rzeźbionym Portalem Królewskim datowanym połowę XII w.
Czas budowy: 1194-1220
Styl: gotyk

   Pałac i ogrody w Wersalu

Pałac w Wersalu jest kojarzony przede wszystkim z postacią króla Ludwika XIV, który w 1682 r. przeniósł tu siedzibę francuskiego dworu. Król Słońce miał aspiracje stworzenia obiektu rozmachem podkreślającego splendor jego władzy. Choć podejmowano liczne próby skopiowania Wersalu, do dziś pozostaje on najwspanialszym przykładem francuskiego klasycyzmu barokowego. Doskonała architektura jest otoczona niezwykłym ogrodem. Całość stanowiła idealną scenerię dla odbywających się na dworze królewskim uroczystości, balów, wyszukanych spektakli oraz zabaw eleganckiego towarzystwa. 
Czas budowy: 1661-1774
Styl: barok
Architekci:  Andre Le Notre, Louis Le Vau, Jules Hardoiun Mansart, Charles Le Brun, Robert de Cotte, Janques-Ange Babriel

   Katedra Notre Dame w Paryżu

 Notre-Dame de Paris - gotycka katedra w Paryżu. Jedna z najbardziej znanych katedr na świecie, między innymi dzięki powieści Dzwonnik z Notre Dame francuskiego pisarza Wiktora Hugo.Jej nazwa, tłumaczy się jako Nasza Pani i odnosi się do Matki Boskiej. Wzniesiono ją na wyspie na Sekwanie, zwanej Cité, na śladach po dwóch kościołach powstałych jeszcze w IXw. Budowa jej trwała prawie 170 lat (1163-1330).Jest to kościół pięcionawowy z krótką nawą krzyżową, dość długim prezbiterium i podwójnym obejściem na półkolu. Pierwotnie miało ono tylko trzy małe kapliczki. W drugiej połowie XIII w. usunięto kapliczki i wybudowano pięć dużych kaplic.Front katedry przypomina przyczajonego pająka, którego nóżki można przyrównać do dwóch prostokątnych wież. Całą szerokość fasady zajmują trzy portale, z czego środkowy jest najszerszy. Wyrzeźbiono na nim scenę Sądu Ostatecznego. Zamiast kolumienek (jak to było w stylu romańskim) mamy na cokołach lub wspornikach ustawione figury, zwieńczone baldachimami.Dokładne przyjrzenie się fasadzie środkowego portalu od razu odkrywa jej asymetryczność: lewy portal, poświęcony Matce Boskiej, pochodzi z ok. 1210 r. i przedstawia w reliefach sceny z jej życia, m.in.: genealogię Maryi, Zwiastowanie, Boże Narodzenie, Zaśnięcie i Zmartwychwstanie.Filar dzielący odrzwia ozdobiony jest figurą NMP z Dzieciątkiem, w górnych częściach widzimy m.in. Koronację Maryi. Łuk portalu wpisany jest w trójkątne obramowanie. Prawy portal - portal św. Anny - powstał ok. 1220 r., ale zdobiący go ostrołukowy tympanon zawiera rzeźby sprzed 1180 r., a więc najstarsze spośród wszystkich, zachowanych w katedrze.W najwyższej części łuku znajduje się płaskorzeźba Matki Boskiej Tronującej z Dzieciątkiem, obok niej inicjator budowy katedry – biskup Maurice de Sully i król Ludwik VII w otoczeniu aniołów. Środkowy, największy portal Sądu Ostatecznego, pochodzi z ok. 1220-30 r., ale jedynie kilka fragmentów rzeźb (m.in. postać Chrystusa w górnej części tympanonu) pochodzi z I połowy XIII w., reszta to XIX-wieczna rekonstrukcja.Nad środkowym portalem umieszczono przepiękną rozetę rozświetlającą wnętrze świątyni. W całej budowli umieszczono dużą ilość witraży, które wprowadzają grę światła w wielkiej i zazwyczaj, jak to bywa w gotyckich katedrach, mrocznej budowli.
Czas powstawania: 1163-ok. 1250-1270
Styl: gotyk
Inicjator budowy: biskup Maurice de Sully

   Muzeum Luwru w Paryżu

Muzeum Luwru w Paryżu - jednego z najstarszych i największych muzeów na świecie i w Paryżu, jest fascynującą podróżą w przeszłość i poznawaniem jej artystycznych osiągnięć.Pochodzący z XIII wieku pałac Luwr ma ciekawą historię. Początkowo był to zamek obronny na prawym brzegu Sekwany. Od czasów Karola V, tj. od połowy XIV w., był wielokrotnie rozbudowywany i przebudowany. Pod koniec XVII w., gdy Ludwik XIV przeniósł siedzibę królewską do Wersalu, w pałacu stworzono muzeum. W latach 80. XX w. na dziedzińcu Luwru, według projektu architekta Ieoh Ming-Pei, wybudowano wielką, szklaną piramidę, wpuszczającą światło do podziemnej hali wejściowej, z której rozchodzą się wejścia do sal muzealnych. Le Musee du Louvre należy do największych muzeów sztuki na świecie. To jedyne muzeum w Paryżu rozpoznawane w najdalszych zakątkach globu. Podobnie, jak obdarzona tajemniczym uśmiechem słynna Mona Liza, którą znają mieszkańcy wszystkich kontynentów. Luwr to nie tylko świątynia sztuki, to także legendarne miejsce, często pojawiające się w filmach, w książkach, czy opowieściach. To muzeum w Paryżu, które fascynuje, przyciąga, budzi marzenia. Nie wystarczy tydzień, żeby obejrzeć niewyobrażalnie bogatą kolekcję muzealną - same arcydzieła. Nie sposób przemierzyć 15 kilometrów obszernego kompleksu, w którego skład wchodzi 255 sal wystawowych i zobaczyć wszystko. Towarzyszący państwu przewodnik w Paryżu pokaże najcenniejsze dzieła, a jeśli zostanie niedosyt, zapraszamy ponownie.
Zakończnie budowy: 1793 r. Pałac był nieustannie przebudowany i modernizowany aż do XX w.
Styl: renesans, barok, klasycyzm, rokoko
Architekci: Raymond du Temple, Pierre Lescot i Jean Goujon, itp.
Fundator:  król Filip II August

  Wieża Eiffla w Paryżu

Wieża Eiffla – najbardziej znany obiekt architektoniczny Paryża, rozpoznawany również jako symbol Francji.  Jest najwyższą budowlą w Paryżu i piątą co do wysokości we Francji.
"Dama Paryża" stoi w zachodniej części centrum miasta, nad Sekwaną, u północno-zachodniego krańca Pola Marsowego.
Wieżę zbudowano specjalnie na paryską Wystawę Światową w 1889 r. Miała zademonstrować poziom wiedzy inżynierskiej i możliwości techniczne epoki, być symbolem ówczesnej potęgi gospodarczej i naukowo-technicznej Francji. Po 20 latach wieża miała być rozebrana. Gustaw Eiffel nie chciał do tego dopuścić. Postanowił przekazać ją nauce. Założył na wieży laboratorium aerodynamiczne, laboratorium meteorologiczne. Jednak dopiero udane eksperymenty z umieszczonym na szczycie wieży telegrafem (bez drutu) ocaliły wieżę i odstąpiono od jej demontażu. W przededniu I wojny światowej wieża stała się obiektem militarnym - łączyła Paryż z posterunkami wojskowymi na granicy z Niemcami (do tej pory do łączności używano gołębi pocztowych). Ocalała budowla z czasem stała się największą atrakcją turystyczną Paryża, którą odwiedziło już ponad 200 milionów ludzi.
Zakończenie budowy: 1889 r.
Styl: architektura przemysłowa
Architekci: Gustave Eiffel, Maurice Koechlin, Emilie Nougier

 

   Łuk Triumfalny w Paryżu

Łuk Triumfalny, symbol napoleońskiej epopei, góruje nad placem dawnym placem Gwiazdy i 12 rozchodzącymi się od niego promieniście ulicami. Budowlę monumentu mierzącego 50 m. wysokości i 45 m szerokości rozpoczęto w 1806 r. na polecenie cesarza Napoleona I. Prace zostały ukończone po 30 latach, za panowania króla Ludwika Filipa I. Od 1920 r. pod arkadą Łuku znajduje się Grób Nieznanego Żołnierza.
Zakończenie budowy: 1836 r.
Styl: empire
Architekci: Jean Francois Chalgrin, Guillaume Abel Blouet
Fundator:  cesarz Napoleon I

   Zamki nad Loarą
 
Dolina Loary– kraina historyczna Francji, na obszarze której znajduje się ponad 300 średniowieznych i renesansowych zamków oraz pałaców doby oświetlenia usytuowanych nad Loarą i jej dopływami.

Za turystyczną stolicę regionu, z racji swego położenia i kuchni, uznawane jest Tours. Na drugim miejscu znajduje się Angers, lecz więcej zabytków mają takie historyczne miasta, jak Amboise, Blois, Saumur i Beaugency, rozrzucone wzdłuż rzeki. Tradycyjnie rozumiana Dolina Loary to ciąg majestatycznych zamków, wśród których są niezwykłe malowniczy Château Azay-le-Rideau oraz otoczony pięknymi ogrodami zamek w Villandry. Dalej na północ znajdują się miasta Le Mans i Chartres ze średniowiecznymi katedrami otoczone murami galorzymskimi. Leżące na zachodzie regionu Nantes jest portem i bramą na Atlantyk.

ZAMEK W CHAMBORD


Zakończenie budowy: 1547 r.
Styl: renesans
Architekt: Domenico da Cortona
Fundator:  król Franciszek I

 


   

 

Zabytki Europy Zachodniej

   Europa Zachodnia ma wspaniałe dziedzictwo kulturowe oparte na tradycji antycznej i chrześcijańskiej. Intensywnie rozwija się tu sztuka i architektura sakralna, co z czasem zaowocowało powstaniem uniwersalnego  kanonu dla reszty chrześcijańskiej Europy. Ważnymi ośrodkami kultury i nauki były klasztory, np. w Sankt Gallen  w Szwajcarii, oraz opactwa benedyktyńskie w Cluny (X w.) i Mont-Saint-Michel (rozbudowanie od X w.) 

Największym skupiskiem wspaniałych zabytków jest Paryż, który przez wiele stuleci pozostawał centrum kulturalnym i miejscem narodzin nowych nurtów w sztuce i architekturze. Na terenach dzisiejszej Austrii oraz południowych Niemiec najważniejsze budowle powstawały głównie na ramach mecenatu dynastii Habsburgów na przełomie XVII i XVIII w. W Niemczech poza przywiązaniem do klasycyzmu ważne miejsce zajmuje architektura inspirowana stylami historycznymi, która rozwijała się w 2. połowie XIX w. 

Europa Północna- Litwa

   Zamek w Trokach

Zamek w Trokach, królujących na największej wyspie jeziora Galve, bywa określany mianem małego Malborka. Tę jedną we wschodniej Europie gotycką warownię ''na wodzie'' wzniósł na początku XV w. książę Witold. Mając służyć wojskowym wsparciem dla oddalonego o 5 km w Starych Trokach, była ona obiektem wielokrotnych napaści krzyżackich, a także miejscem starć Jagiełły z Witoldem w walce o władzę na Litwie.
Zakończenie budowy: początek XV w.
Styl: gotyk
Architekci: anonimowi twórcy ( wzorce francuskie i krzyżackie); w rekonstrukcjach z lat 50. XX w. posłużono się przedwojennym projektem renowacji Jana Borowskiego
Fundator: wielki książę litewski Witold

 

Europa Północna- Łotwa

   Katedra w Rydze

Wzniesiona nad Dźwiną protestancka katedra Najświętszej Marii Panny to największa zachowana średniowieczna świątynia w krajach nadbałtyckich. Znajdujące się w niej wnętrzu wspaniałe XIX- wieczne organy należą do największych (6718 piszczałek) i najcenniejszych instrumentów na świecie.
Zakończenie budowy: 1270 r.
Styl: początkowo romański, później gotycki, w XVIII w. elementy barokowe
Fundator: biskup Albert von Buxhoveden 

Europa Północna- Norwegia

   Katedra w Trondheim

Katedra Nidaros w Trondheim, największa średniowieczna budowla Skandynawii, jest wzorowana na angielskiej katedrze w Centerbury. Prace nad niewielką bazyliką rozpoczęły się około 1070 r. W 1152 r. świątynia stała się katedrą pod wezwaniem Trójcy Świętej, a Trondheim- siedzią katolickiego arcybiskupstwa Norwegii (do 1537 r.). Wspaniałe odrestaurowania po wielu pożarach i zniszczeniach, stanowi dziś dumę miasta.
Zakończenie budowy: około 1300 r.
Styl: romański i gotycki
Architekci: Heinrich Ernst Schirmer, dokończenie Christian Christie (stan obecny, po renowacji prowadzonej od 1869 r.)
Fundator: Olaf III Pokojowy (wnuk św. Olafa II; pierwotna katedra kamienno-drewniana)

 

 

Europa Północna- Finlandia

   Plac Senacki i katedra św. Mikołaja w Helsinkach

Plac Senacki i katedra św. Mikołaja w Helsinkach są centralnym punktem miasta. Górująca nad placem luterańska katedra, doskonały przykład architektury klasycystycznej, wraz z innymi otaczającymi ją budynkami, m.in. uniwersytetu i senatu, tworzy symbol wiary, nauki i polityki.
Czas budowy: katedra- 1830- 1832, oficjalne zakończenie prac 1852 r.
Styl: neoklasycystyczny
Architekci: Carl Ludwig Engel ( plac i zabudowa wokół niego m.in. katedra)
Fundator: car Rosji Mikołaj I

 

Europa Północna- Dania

   Pałac Amalienborg w Kopenhadze

Rezydencja duńskiej rodziny królewskiej, pałac Amalienborg, jest jednym z najpiękniejszych przykładów rokokowej architektury w Europie. Pałacowy zespół architektoniczny tworzą cztery budowle wzniesione wokół ośmiokątnego pałacu, w którego centrum stoi pomnik króla Fryderyka V.
Zakończenie budowy: 1760 r.
Styl: rokoko
Architekci: Nicolai Eigtved, Lauritz de Turah
Fundator: Fryderyk V

   Katedra w Roskilde

Średniowieczna katedra św. Lucjusza w Roskilde to miejsce pochówku duńskich królów. Wzniesiono ją w XII w. w stylu francuskiego gotyku, będącego wówczas nowinką artystyczną. To dzięki niej gotyckie budownictwo sakralne zagościło na północy Europy na kilka następnych stuleci.
Czas budowy: XII-XVII w.
Styl: gotyk
Architekci: nieznani
Fundator: biskup Peder Suneson